Lütte Kinner, lütte Sorgen
Vadder, Mudder, Kind – dat hebbt wi as Kinner ümmer speelt. Dor weer dat neemlich egol, wo veel Kinner wi weern. Bi veer geev dat eben twee Kinner, bi dree göh dat je schöön op. Weern wi to tweet, weer en Popp dat Kind, un wenn een alleen weer, denn weer de Vadder eben to Arbeit.
Man wo oft gifft dat dat hüüt noch? Vadder, Mudder Kind?
Ümmer mehr Lüüd mütt ehr Kinner alleen optrecken. So as mien Fründin Karin. Se is, as een so schöön seggt, alleinerziehend. Un se is fix in Sorg. „As Öllern büst du je ümmer bang, dat du allens richtig maakst. Dor schall je ok mal wat Ornliches ut dat Kind warrn“, sä Karin mal. „Man wenn du alleen büst, denn is dat noch leger.“
Karin hett en Jung, Lukas. Se is Pastersch un kann sik ehr Tiet goot indelen. Man ümmer klappt dat nicht. Aver se hett Hölp vun Frünnen un eenmal de Wuch kümmt ehr Mudder.
Lukas is middewiel ok al teihn un in de föffte Klass vun´t Gymnasium.
Nu hett Karin leest, dat Kinner, wenn se op de wiederföhrende School koomt, ehr Taschengeld nich mehr jede Wuch hebben schüllt. Dormit se ok lehrt, sik dat Geld beter intodelen, schüllt se man blots noch eenmal in´n Maand Taschengeld hebben. Un weil Karin ümmer allens richtig maken will, maakt se dat bi Lukas nu ok so. As he noch in de Grundschool weer, kreeg he twee Euro de Wuch. Siet he aver in de föffte Klass is, gifft dat teihn Euro in Maand. Al vörher hett Karin em ümmer wedder seggt: „Luki du musst oppassen, dat du di dat Geld goot indeelst. Nich allens al an´n Anfang vun´n Maand verprassen, denn kannst du di an´n Enn nix mehr köpen un argerst di.“ Un denn geev se em noch mit op den Weg: „Un wegen de Wiehnachtsgeschenke – kööp nich sowat Düres. Un legg al tiedig ´n beten wat torüch. Vergeet dat nich.“
Karin vermahn ehren Jung ümmer wedder: „Ja, Mama“, stöhn he blots noch. He kunn dat al nich mehr hören. „Ik heff dat verstahn. Maak di keen Sorgen.“ Ja, dat sä he so. Aver Karin möök sik liekers Gedanken.
Dat weer so Anfang November, dor meen Lukas op eenmal: „ Mama, ik heff di al wat to Wiehnachten köfft. Op´n Markt. Un dat passt ganz schöön in uns Wahnstuuv.“ Se weern so´n beten italienisch inricht, so mit Terracotta un veel orangsch, root un bruun.
Karin kunn sik gor nich denken, wat dat woll op´n Markt geven kunn, wat in ehr Wahnstuuv passen dö. Överhaupt – op´n Markt geev dat doch tomeist blots frische Saken. Nich dat, dat Geschenk to Wiehnachen womöglich verdorven weer. Dat weer nich schöön för Lukas.
Nu müss Oma hölpen. As Karin ehr Mudder wedder mal vörbi keem, nehm se ehr bisiet. „Mudder“, sä se, „Lukas hett seggt, he hett mi al wat to Wiehnachten köfft. Op´n Markt. Villicht kannst du mal mit em snacken. Wenn dat to Wiehnachten nich mehr goot is, dat weer doch to schaad. He dörv mi dat ok geern al vörher schenken.“ En Wuch later, dat weer Bußdag, dor weer Karin ehr Mudder wedder to Besöök. Karin harr avends noch en Gottesdeenst un Lukas markte woll , dat sien Mudder so´n beten fierlich tomoot weer. „Du, Mama, wenn du wedder na Huus kümmst, denn heff ik wat Schönes för di“, sä he. „Jo“, dach Karin, „Mudder hett mit em snackt.“
As Karin na den Gottesdeenst na Huus keem, weer denn würklich Bescherung. „Egentlichs schullst du dat je eerst to Wiehnachten hebben, aver nu passt dat ok al“, sä Lukas un schenkte sien Mudder en Graffgesteck för´n Kirchhoff. Karin bleev glatt de Luft weg.
Aver denn wörr ehr kloor, dat Lukas gor nich wüss, wat he ehr dor schenkt harr. Se harrn keen Graff op´n Kirchhoff, dat se besöken deen. Lukas sien beiden Omas un Opas levten noch. För em weer dat eenfach en Gesteck, en Dekoratschoon för de Wahnstuuv. „Lukas, is dat schöön. Velen Dank“, sä Karin nu endlich. „Findst du nich ok, dat dat fein op´n Kaminsims passen deit, Mama?“ Dat Gesteck weer in en Tonputt mit Dannentwiegen un lütte Pumpesels in bruun, root un orangsch. Dat passte wunnerbor in ehr Wahnstuuv. „Dat is en gode Idee, Luki“, sä Karin. „Aver dat weer doch wiss düer. Du schullst doch nich dien ganzes Taschengeld dorför utgeven.“ „Maak di keen Gedanken, Mama. Dat weer gor nich so düer. As ik to den Verköper seggt heff, dat dat för mien Mama is, dor hett he mi dat för den halven Pries laten.“